yiyiniz, içiniz, Somali'yi unutmayınız!

İmtihan dünyasındayız. Kazanmanın zor, kaybetmenin kolay olduğu bir imtihan dünyasında. Daha çocukluğumuzdan başlar sınavlar. Hepsinin tarihleri isimleri vardır. Kah bilgimizdir ölçülen, kah genel kültürümüz. Kah yeteneğimizdir mihenk taşına vurulan, kah mesleki becerimiz.

Karşılığı vardır hepsinin. Daha iyi okullar, daha iyi bir meslek, daha parlak bir kariyer, kısacası daha iyi bir hayat.

Bazı imtihanlar da vardır ki, isimsiz ve zamansızdır. Doğrudan bir cezası ya da ödülü de yoktur. Ama imtihan dünyasının en kritik virajlarıdır aslında. İnsanlığımızı, inancımızı, imanımızı, kulluğumuzu tartarlar.

Bugünlerde işte böyle bir imtihandayız. Kazanmanın ve kaybetmenin kolay, ama sınandığımızı fark etmenin zor olduğu bir imtihanda. Bu imtihanın adı Afrika. Hedef ise bize binlerce kilometre uzaklıktaki insanların açlığını açlığımız, yokluğunu yokluğumuz bilmek. Elimizdeki varla, yokluğun yarasını bir nebze olsun sarmaya çalışmak.

Üç yıldır tek damla yağmur yağmadı diyor haber bültenleri. Renkli gazetelerimizin, açık büfe iftar reklamları arasına sıkıştırılmış küçük haberleri çıkıyor açlıktan ufalmış çocukların. Somali, Sudan, Etiyopya can çekişiyor o resimlerde.

Onların imtihanı belli. Açlık. Bizimkisi de tokluk ne yazık ki. Zira zor oluyor bunca boğaz kavgası arasında onları fark etmek. Bunca yemek reklamları arasına sıkışmış, büzülmüş siyah çocuğu görmek zor.

Bir elimiz yağda bir elimiz balda iken açlığı anlamak zor. Bir günde tonlarca ekmeği çöpe atarken, bir lokma ekmek bulamamanın ne demek olduğunu bilmek zor.

Önümüzden akıp giden leziz yemekleri yememeyi diyet zaferi sayarken, bir deri bir kemik kalmışlığın bizim imtihanımız olduğunu fark etmek zor.

Yemekten zafiyet geçirirken bazılarımız, bazılarımız eritmek için sodaya, sindirmek için ilaçlara saldırırken, açlıktan zafiyet geçirenleri görmek zor. Bir kuş sütü eksik iftar sofraları, açık büfe tatlılar, ekmeğin hası, etin pastırması suyun en yumuşağını ararken karnı beline yapışmış çocuğu akla getirmek zor.

Dört başı mamur, mükellef sofraların başında akşam ezanını beklerken, sormuyor ki kimse, bir tabak da Somalili çocuğa göndermek ister misiniz diye?

Yoksa biliriz, sünnettir inancımızda sofraya bir tabak fazladan koymak. İhtimal ki her an kapı çalar, içeriye bir misafir girer. Yediklerimizin daha helal olması, sofralarımızın daha bir bereketlenip bollaşması için buyur ederiz misafiri. Dahası peygamber vekili olarak bilir, başköşeyi veririz ona.

Ama bu ramazanda soframıza buyur edilmeyi en çok hak edenler binlerce kilometre uzakta. Kendilerini hatırlatmak için kapımıza gelip çalmayacaklar hiçbir zaman. Ama boş tabakların sahibi, peygamber emanetleri bu defa onlar.

Tıpkı daha önce deprem ve sel felaketleri yaşayan Pakistan, Açe ve Sudanlılar gibi. O afetlerde Türkiye vefasıyla, cömertliğiyle gönülleri fetheden insanların ülkesi olarak geçmişti tarihe. En büyük imtihanlarda da öyle yazıldılar deftere. Sofralarından birer tabak değil sofralarını sarıp göndermişlerdi çünkü o ülkelere.

Şimdi tek fark, afet bu defa sel ya da deprem gibi gümbür gümbür değil de sessiz sedasız geldi Afrika’ya. Onların imtihanı beden ve ruhlarını içten içe kemiren açlık ve yokluk, bizimkisi de beden ve ruhlarımızı içten içe körelten varlık ve tokluk.

Bu imtihanın sorusu şu: Kurumuş yüreklere bir damla su, açlıktan takati kesilmiş çocuklara bir lokma ekmek olabiliyor muyuz?

NOT: İmtihan mahalli uzak olduğundan cevaplar SMS ile gönderilebiliyor

Kimse Yok Mu: ACLIK yaz 5777’ye yolla

Diyanet: AFRIKA yaz 5601’e yolla,

Kızılay: 2868’e boş mesaj gönder
 
***bizim çocuklarımız öğününü bitirmedi, ya da yemesi gerekeni değil de başka bir şey yedi diye üzülürken bizler burada, taa uzaklarda Somali'de anneler her 6 dakikada bir çocuklarını -onlara yiyecek birşey bulup veremedikleri için- ''açlıktan ölerek'' kaybediyorlar.
göndereceğimiz bir sms (5 tl) bizlerin çocuklarımızın sadakası, onların çocuklarının ise bir günük öğünü olacaktır...